پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد: هنگامه جغتایی، ۱۳۹۴

بررسی فقهی در خصوص مسئولیت های ناشی از دروغ

دروغ، گناهى است بزرگ و کلید گناهان مى‏باشد و از نظر ارتکاب، آسان‏ترین گناه است و همه کس در خطر آن، قرار دارد. دروغ از بدترین معایب، زشت ترین گناهان و منشأ بسیاری از مفاسد است و بالطبع از کارهای زشت و ناپسند و عادت به آن از رذایل اخلاقی و از گناهان کبیره است و تا ضرورت و مصلحت مهمی در میان نباشد ، دروغ گفتن جایز نمی باشد. دروغ گو، چون فاقد دانش است مى‏خواهد نقص خود را به وسیله ادعاى دروغ جبران کند، چون فاقد شایستگى است؛ به دروغ مى‏خواهد خود را شایسته بنمایاند، چون فاقد ثروت است، چون فاقد فضیلت است، چون فاقد قدرت است، مى‏خواهد این خلأ خود را به وسیله دروغ پر کند.دروغ در دنیا و آخرت انسان را از رحمت الهی محروم می کند و در میان مردم بی اعتبار می نماید و اعتماد عمومی را سلب و جامعه را به بیماری نفاق دچار می سازد و از آفات زبان و خراب کننده ایمان است. فطرت بشرى از دروغ بیزار است و دروغ گو را پست و نابکار مى‏داند. عقل پاک و نیالوده، دروغ را زشت مى‏شمارد و دروغ گو را سزاوار تنبیه و کیفر مى‏داند. همه دین‏ها دروغ را حرام و ناروا گفته‏اند. زیان های دروغ در ابعاد اجتماعی و روانی ومالی و...برای شخص دروغگو و دیگران زیاد می باشد.

کلیدواژه‌ها: دروغ ، دروغگویی ، کذب ، گناه کبیره